Ostatnio z Joanną konsultowałyśmy po pracy jakiś przypadek. Obok siedziała znajoma i czekała aż skończymy. Nagle zainteresowała się tematem naszej rozmowy, zachwycona brzmieniem słów, które powtarzałyśmy.
- Lentigo senilis, co to jest?
- Plamy soczewicowate.
- Co takiego?
Czasami zapominam, że nie wszyscy skończyli medycynę i może faktycznie nie znają „naszej” terminologii. Znajoma dalej nie wiedziała o co chodzi i dopiero hasło „plamy wątrobowe” naprowadziło ją na nasz temat. Niestety plamy wątrobowe nie wydały jej się już tak urocze jak lentigo senilis.
Język polski jest już wystarczająco trudny sam w sobie o czym wiedzą wszyscy ci, którzy zaczęli przygodę z polską koniugacją, deklinacją i rozbiorem logicznym zdania. Nagle nie wiadomo, dlaczego manna odmienia się jak panna i jest rzeczownikiem, a nie przymiotnikiem, chociaż nie jest to dla każdego oczywiste. Koronę dorysowuję się u nas orłu, ale można też orłowi i spróbuj wytłumaczyć to 7 latkowi, albo co gorsza koledze z zagranicy. Nie ma się co jednak dołować, bo mało który dorosły Polak wskaże prawidłowo gerundium w zdaniu, a za samo wymyślenie czegoś takiego jak rzeczownik odczasownikowy, tudzież odsłowny powinny być nałożone jakieś kary.
Czasem zastanawiam się czy tylko w języku polskim niektóre nazwy są takie straszne, czy to właśnie nasza specjalność. Dlaczego np. piękne nenufary, które z narażeniem bieli garnituru zrywał Toliboski dla Barbary Niechcic w „Nocach i dniach” muszą nazywać się akurat GRĄŻELE. Dlaczego na dumnie brzmiące gladiole mówimy mieczyki?
Mamy talent do tworzenia dziwnych słów. Często są to nazwy jakiś konstrukcji, które, mimo że tak jak GLEBOGRYZARKA dokładnie opisują swoją funkcję, włosy stają dęba od samego ich czytania. DZYNDZEL, TRYTYKA czy DYNKS są przynajmniej zastępowalne czymś normalnym, ale już GUMOFILCE nie, bo nie są to przecież zwykłe kalosze.
Także w rodzimej terminologii dotyczącej fauny często spotykamy się z nazwami śmiesznymi jak: zakamarnik pulsorz (malutki owad popularnie zwany wesz książkowa), zyzuś tłuścioch (pająk często mylony z czarną wdową), z grzybów sromotnik bezwstydny, czy maworek zwisły albo coś w rodzaju pszczółki o nazwie nieżłop nakwietny i jej kolega bzyk brzęk (świetne do nauki wymowy).
Zdarzają się także nazwy chorób, które chociaż dobrze brzmią po angielsku, u naszych studentów wywołują salwy śmiechu. Weźmy na przykład „syndrom CIPA” * czyli wrodzoną odporność na ból albo chorobę o wdzięcznej nazwie „pica” ** czyli łaknienie spaczone objawiające się zjadaniem różnych dziwnych rzeczy jak np. włosy czy piasek.
A propos także cała polska terminologia związana z seksem nie wydaje się być bardzo poetycka. Mamy tu do wyboru albo opisywać sytuację jak lekarz, albo jak typ spod ciemnej gwiazdy. Możemy też zawsze wykazać się wyobraźnią i dużą elastycznością w porównywaniu narządów rozrodczych do form zwierzęcych czy roślinnych.
Nie wiem czy w ogóle pisać o naszych nazwach geograficznych, bo to cała epopeja nomenklaturowa, ale… Jechaliście na pewno kiedyś przez Tumidaj? Może minęliście Pupki, Srock, Mszczonów, Łososiowice albo w drodze do Warszawy pokonywaliście rzekę o nazwie Pisia Gągolina? No właśnie, doskonale wiecie o czym mówię. Język polski do najłatwiejszych nie należy.
Żeby jednak czytelników nie zostawić w informacyjnym dołku wrócę do samego początku i dodam, że na plamy soczewicowate, zarówno te słoneczne jaki starcze, mamy w Dermoklinice świetne zabiegi, które przynoszą rewelacyjne efekty widoczne już po pierwszej wizycie.. Warto jednak pamiętać, że plamy soczewicowate usuwamy tylko przy 100% pewności, że są to zmiany łagodne. Dlatego zabieg musi poprzedzać badanie demoskopowe.
Ola
* Z angielskiego, CIPA - congenital insensitivity to pain with anhidrosis.
** Słowo „pica” to łacińska nazwa sroki, czyli ptaka, który uważany jest za mało wybrednego, stąd wzięła się nazwa choroby.
