Pomimo wysokiego uświadomienia naszego społeczeństwa, stosowania prezerwatyw i przestrzegania zasad higieny, w Polsce wciąż wykrywa się ok. 50 tysięcy zakażeń rzeżączką rocznie. Chorobę wywołują gonokoki – dwoinki Neissera, które żyją głównie w drogach moczowo-płciowych, odbytnicy oraz w jamie ustnej. Bakterie te mogą przenikać do krwiobiegu i wędrować do różnych narządów wewnętrznych, wywołując np. zapalenie stawów, pęcherzyka żółciowego, mięśnia sercowego czy opon mózgowych. Najczęściej spotyka się cztery odmiany choroby:
Rzeżączka przenoszona jest nie tylko przez kontakt płciowy, ale również przez wspólne używanie z osobą chorą bielizny, pościeli i ręczników. Dwoinki Neissera mogą przeżyć poza organizmem człowieka nawet 4 godziny, zatem istnieje możliwość zakażenia na basenie, w saunie lub w toalecie publicznej. Niemowlęta zarażają się od chorej matki podczas porodu.
Pierwsze objawy rzeżączki pojawiają się zazwyczaj w ciągu kilku dni od momentu zakażenia. Zdarza się jednak, że okres inkubacji trwa dłużej (nawet dwa tygodnie), przez co osoba chora może nieświadomie zarażać inne osoby.
U mężczyzn objawy pojawiają się wcześniej niż u kobiet. Do symptomów zakażenia rzeżączką można zaliczyć:
Jeśli choroba pozostaje nie leczona, przechodzi w stan przewlekły, wywołując zapalenie gruczołu krokowego, pęcherzyków nasiennych oraz najądrza.
U kobiet, po kilku dniach od zakażenia pojawiają się ropne upławy, często połączone z pieczeniem podczas oddawania moczu. Następnie gonokoki atakują trzon macicy, jajowody i jajniki. W wyniku tego powstają zrosty i blizny, które często zamykają światło jajowodów, doprowadzając do bezpłodności.
Jeśli zauważymy u siebie podejrzane objawy, należy jak najszybciej zgłosić się do specjalisty (dermatologa, urologa lub ginekologa). Zapewniamy pełną dyskrecję i fachową opiekę lekarską. Rozpoznanie choroby polega na wykryciu dwoinek Neissera w wymazie z pochwy, gardła, cewki moczowej lub odbytu. Leczenie rzeżączki polega na przyjmowaniu antybiotyków (np. penicyliny, cefalosporyny lub doksycykliny). Po każdej kuracji sprawdza się jej skuteczność, przeprowadzając badania kontrolne.
