Kiła jest to choroba zakaźna, przenoszona drogą płciową, wywołana przez bakterię Treponema pallidum. Kiła ma przewlekły przebieg, a nieleczona może prowadzić do ciężkich uszkodzeń narządów, a nawet zgonu. Kiła ma przebieg okresowy i możemy wyróżnić kiłę pierwszorzędową i drugorzędową.
Do zakażenia kiłą dochodzi w wyniku stosunku pochwowego, analnego lub oralnego z osobą zakażoną. Tzw. „objaw pierwotny” rozwija się w miejscu infekcji po 2-3 tygodniach. Objaw pierwotny to twarde, niebolesne owrzodzenie, umiejscowione przeważnie w obrębie narządów płciowych. Po upływie 6-8 tygodni następuje samoistne wygojenie owrzodzenia. Zakażeniu może towarzyszyć zapalenie miejscowych węzłów chłonnych. Kiła drugorzędowa rozwija się około 2,5 miesiąca od zakażenie. W tym okresie występują zmiany skórne, takie jak osutka kiłowa. Zmiany te mają charakter plamkowy, grudkowy, grudkowo-łuskowy lub rzadziej krostkowy. Wysypka może mieć niewielkie nasilenie, u 25% chorych nie obserwuje się zmian dermatologicznych. Zmiany skórne mają początkowo wygląd blado-czerwonych lub różowych nieswędzących plam o średnicy 5–10 milimetrów. Zlokalizowane są na tułowiu oraz kończynach. Po kilku tygodniach pojawiają się czerwone zmiany grudkowe, które mogą wystąpić na całym ciele, ale najczęściej pojawiają się na dłoniach i stopach. Rzadko ulegają martwicy, co nadaje im wygląd krost. Niekiedy rozwijają się objawy mało swoiste, takie jak łysienie, jak również odbarwione plamy, przypominające bielactwo. W kile trzeciorzędowej dochodzi do rozwoju kilaków, zajęcia ośrodkowego układu nerwowego, układu sercowo-naczyniowego.
Diagnostyka: w celu rozpoznania kiły wykonuje się badani krwi, w których badamy nieswoiste odczyny serologiczne (np. test VDRL, który może być dodatni również w innych chorobach) oraz swoiste dla kiły odczyny serologiczne. Kiła wykryta szybko jest wyleczalna. Leczenie polega na przewlekłym podawaniu antybiotyków. Po wyleczeniu należy co pewien czas kontrolować badania krwi.
